In 2013 was cirrose verantwoordelijk voor 1,2 miljoen sterfgevallen wereldwijd. Hierin zijn de meer dan 750.000 sterfgevallen door leverkanker, voornamelijk als gevolg van levercirrose, zelfs niet meegenomen. Hoewel de meeste cirrosepatiënten aanvankelijk geen symptomen vertonen, leidt acute decompensatie van cirrose – het onvermogen van het lichaam om de toenemende disfunctie van de lever te compenseren – tot ernstige symptomen. Decompensatie wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van ascites, hepatische encefalopathie, geelzucht en/of gastro-intestinale bloedingen. Het is vaak een keerpunt voor een cirrosepatiënt: de gemiddelde levensverwachting van een patiënt met gecompenseerde cirrose is 10 tot 13 jaar. In het geval van decompensatie is dit slechts twee jaar. Acute decompensatie van cirrose hangt samen met een hoog risico op ‘acute-on-chronic’ leverfalen, ACLF (11% op dag 28) of overlijden (5% op dag 28 en 14% op dag 90) binnen één tot drie maanden. ACLF wordt gekenmerkt door het falen van een of meerdere belangrijke organen of systemen (lever, nier, hersenen, stolling, bloedsomloop, ademhaling) en zeer hoge sterftecijfers (33% op dag 28 en 50% op dag 90). ACLF is de belangrijkste doodsoorzaak bij gedecompenseerde cirrose.
Het feit dat sommige patiënten die lijden aan gedecompenseerde cirrose herstellen, terwijl vele anderen zo snel sterven, is zowel tragisch als verbijsterend. Zeker gezien het feit dat er talrijke behandelingen beschikbaar zijn gericht op specifieke aspecten van de ziekte, zoals resorbeerbare intraveneuze en orale antibiotica, orale niet-resorbeerbare antibiotica, antivirale middelen, albumine, laxeermiddelen, diuretica, niet-selectieve bètablokkers, vasoconstrictoren, statines, anticoagulantia, steroïden en protonpompremmers. Patiënten reageren echter niet hetzelfde op de beschikbare behandelingen. Het fatale verschil in deze respons wordt mogelijk verklaard door de grote verschillen in precipiterende gebeurtenissen en klinische presentaties, maar ook door het feit dat belangrijke factoren die betrokken zijn bij de pathofysiologie van decompensatie van cirrose tot nu toe over het hoofd zijn gezien. Deze klinische heterogeniteit vereist nieuwe en gepersonaliseerde combinatietherapieën volgens onderliggende mechanismen op basis van genetica, geslacht, ziektegeschiedenis en fysiologie van elke patiënt.
Dit is waar DECISION belangrijk is: het onderzoeksconsortium voert multi-omic profilering uit van reeds bestaande grote en klinisch goed gekarakteriseerde patiëntcohorten, waaronder 2200 patiënten met beschikbare gestandaardiseerde biobankmonsters. De opgedane kennis maakt de ontwikkeling van een prognostische test, een responstest en nieuwe combinatietherapieën, afgestemd op mechanisme-gebaseerde groepen patiënten met acute decompensatie van cirrose, mogelijk. Het uiteindelijke doel is het risico op snel overlijden na acute decompensatie van cirrose zoveel mogelijk te verminderen.
Huidige behandeling van acute gedecompenseerde cirrose versus gepersonaliseerde behandeling van specifieke groepen patiënten met nieuwe combinatietherapieën volgens het DECISION-project.
Terug naar het hoofdmenu